WYBIERZ WOJEWÓDZTWO 
2013.04.03
Miasto średniowieczne w Toruniu
Toruń to miasto o XIII wiecznym rodowodzie, które mimo zmiennej koniunkturze dziejowej, szczęśliwie uniknęło poważniejszych zniszczeń. Zachowana osnowa lokacyjna Starego i Nowego Miasta, wspaniałe budowle sakralne z wyposażeniem wnętrz o wysokiej klasie artystycznej, kilkaset reprezentujących różne formy stylowe kamienic mieszczańskich ze stropami, stolarką i polichromiami, sprawiają, że Toruń jest dziś, w swej urbanistycznej strukturze, najbardziej „średniowiecznym” z dużych miast polskich.
W 1233 roku Wielki Mistrz zakonu krzyżackiego wydał przywilej lokacyjny dla miasta Torunia. Wyznaczony w nim obszar, wobec szybkiego napływu osadników, wkrótce okazał się niewystarczający. Już w 1264 roku lokowano w pobliżu „nowe” miasto. Odtąd, przez dwa stulecia, funkcjonowały obok siebie dwa niezależne organizmy miejskie, z własnymi władzami, osobnymi rynkami i kościołami farnymi. Stare Miasto było ośrodkiem handlowym, Nowe Miasto - rzemieślniczym.
Toruń był członkiem Hanzy (zawijały tu statki morskie), miał prawo bicia własnej monety, należał do najbogatszych miast polskich. Był jedną z ważniejszych twierdz Rzeczypospolitej, ośrodkiem kulturalnym i artystycznym. Odgrywał też znaczną rolę w ruchach religijnych czasu reformacji.
Świadectwem zamożności miasta są, zachowane do dziś, powstałe z mieszczańskich fundacji średniowieczne kościoły, kamienice mieszczańskie, spichrze, a przede wszystkim ratusz staromiejski z XIV wieku. Budowla ta, pełniąca funkcje magistrackie, sądowe i handlowe, należy do najokazalszych gmachów miejskich Europy. Od momentu wzniesienia ratusz uznawany był za symbol niezależności i rangi miasta, co spowodowało, że w trakcie kolejnych przebudów świadomie zachowywano jego gotyckie formy architektoniczne.
Wpis na podstawie kryterium II, IV.
Pliki do pobrania:
mapa.jpg
decyzja o wpisie na Listę światowego dziedzictwa.pdf
W 1233 roku Wielki Mistrz zakonu krzyżackiego wydał przywilej lokacyjny dla miasta Torunia. Wyznaczony w nim obszar, wobec szybkiego napływu osadników, wkrótce okazał się niewystarczający. Już w 1264 roku lokowano w pobliżu „nowe” miasto. Odtąd, przez dwa stulecia, funkcjonowały obok siebie dwa niezależne organizmy miejskie, z własnymi władzami, osobnymi rynkami i kościołami farnymi. Stare Miasto było ośrodkiem handlowym, Nowe Miasto - rzemieślniczym.
Toruń był członkiem Hanzy (zawijały tu statki morskie), miał prawo bicia własnej monety, należał do najbogatszych miast polskich. Był jedną z ważniejszych twierdz Rzeczypospolitej, ośrodkiem kulturalnym i artystycznym. Odgrywał też znaczną rolę w ruchach religijnych czasu reformacji.
Świadectwem zamożności miasta są, zachowane do dziś, powstałe z mieszczańskich fundacji średniowieczne kościoły, kamienice mieszczańskie, spichrze, a przede wszystkim ratusz staromiejski z XIV wieku. Budowla ta, pełniąca funkcje magistrackie, sądowe i handlowe, należy do najokazalszych gmachów miejskich Europy. Od momentu wzniesienia ratusz uznawany był za symbol niezależności i rangi miasta, co spowodowało, że w trakcie kolejnych przebudów świadomie zachowywano jego gotyckie formy architektoniczne.
Wpis na podstawie kryterium II, IV.
Pliki do pobrania:
mapa.jpg
decyzja o wpisie na Listę światowego dziedzictwa.pdf