WYBIERZ WOJEWÓDZTWO 
2013.04.03
Auschwitz Birkenau, niemiecki nazistowski obóz koncentracyjny i zagłady (1940-1945)
Jest to jedyny obóz koncentracyjny i zagłady wpisany na Listę światowego dziedzictwa jako symbol okrucieństwa ludzi wobec ludzi w XX wieku.
Obóz Auschwitz Birkenau, wytwór nazistowskiej ideologii, trudno rozpatrywać w kategoriach kulturowego dorobku ludzkości. Pozostaje on jednak częścią naszego dziedzictwa, choć nie jako dobro kultury, a symbol okrucieństwa, który musi być chroniony dla zachowania pamięci i ku przestrodze.
Obóz założony został w maju 1940 roku na mocy specjalnego rozkazu Heinricha Himmlera, ministra spraw wewnętrznych III Rzeszy, dowódcy SS i policji. Zlokalizowano go na peryferiach Oświęcimia, polskiego miasta wcielonego do Niemiec. Rozbudowany w kolejnych latach stał się największym miejscem zagłady w czasie II wojny światowej.
Więziono w nim Polaków, obywateli wielu krajów Europy, a od 1942 r. głównie Żydów. W wyniku planowej eksterminacji, wyniszczającej pracy i nieludzkich warunków bytowania zginęło w tym „kombinacie masowej zagłady” co najmniej 1,2 miliona ludzi przede wszystkim pochodzenia żydowskiego. Większość z nich mordowano w komorach gazowych zaraz po przywiezieniu do obozu, a zwłoki spalono w krematoriach.
W styczniu 1945 r. hitlerowcy ewakuowali obóz, ale nie zdążyli go zniszczyć. Pozostały obozowe baraki, ruiny krematoriów, ogrodzenia z drutów kolczastych, bocznica kolejowa i bramy obozowe, z których jedna z napisem Arbeit macht frei, stała się symbolem. Zachowały się również obozowe archiwa i przerażające swym autentyzmem, segregowane z niemiecką precyzją i magazynowane osobiste rzeczy ofiar – walizki, buty, protezy, okulary, włosy obcinane więźniom po przybyciu do obozu oraz dokumenty i przedmioty stanowiące często jedyny ślad po ludziach, który stracili tu życie.
Tę wstrząsającą spuściznę, świadectwo hitlerowskiego ludobójstwa postanowiono zachować „po wsze czasy”.
Wpis na podstawie kryterium VI.
Obóz Auschwitz Birkenau, wytwór nazistowskiej ideologii, trudno rozpatrywać w kategoriach kulturowego dorobku ludzkości. Pozostaje on jednak częścią naszego dziedzictwa, choć nie jako dobro kultury, a symbol okrucieństwa, który musi być chroniony dla zachowania pamięci i ku przestrodze.
Obóz założony został w maju 1940 roku na mocy specjalnego rozkazu Heinricha Himmlera, ministra spraw wewnętrznych III Rzeszy, dowódcy SS i policji. Zlokalizowano go na peryferiach Oświęcimia, polskiego miasta wcielonego do Niemiec. Rozbudowany w kolejnych latach stał się największym miejscem zagłady w czasie II wojny światowej.
Więziono w nim Polaków, obywateli wielu krajów Europy, a od 1942 r. głównie Żydów. W wyniku planowej eksterminacji, wyniszczającej pracy i nieludzkich warunków bytowania zginęło w tym „kombinacie masowej zagłady” co najmniej 1,2 miliona ludzi przede wszystkim pochodzenia żydowskiego. Większość z nich mordowano w komorach gazowych zaraz po przywiezieniu do obozu, a zwłoki spalono w krematoriach.
W styczniu 1945 r. hitlerowcy ewakuowali obóz, ale nie zdążyli go zniszczyć. Pozostały obozowe baraki, ruiny krematoriów, ogrodzenia z drutów kolczastych, bocznica kolejowa i bramy obozowe, z których jedna z napisem Arbeit macht frei, stała się symbolem. Zachowały się również obozowe archiwa i przerażające swym autentyzmem, segregowane z niemiecką precyzją i magazynowane osobiste rzeczy ofiar – walizki, buty, protezy, okulary, włosy obcinane więźniom po przybyciu do obozu oraz dokumenty i przedmioty stanowiące często jedyny ślad po ludziach, który stracili tu życie.
Tę wstrząsającą spuściznę, świadectwo hitlerowskiego ludobójstwa postanowiono zachować „po wsze czasy”.
Wpis na podstawie kryterium VI.